Pierwsze plany budowy linii kolejowej wzdłuż szlaku handlowego łączącego Warszawę i Łódź z Wrocławiem pojawiły się już w latach 60 XIX w. Pierwszy, opublikowany w 1862 roku plan zakładał budowę linii przebiegającej trasą: Wrocław - Krotoszyn - Ostrów - Kalisz - Zduńska Wola - Łódź – Warszawa. Następna koncepcja z 1863 roku proponowała przebieg trasą: Kalisz - Turek - Łęczyca - Zgierz - Łódź – Rokiciny. Z proponowanych założeń nie udało się zrealizować żadnej koncepcji. Realnych kształtów pomysł budowy połączenia nabrał jednak dopiero w drugiej połowie tej dekady, kiedy to zainteresował się nim właściciel Sycowa, książę Brion, który razem z przedsiębiorcą kolejowym Stroussbergiem zaproponowali budowę połączenia Oleśnica - Kępno - Wieluń - Sieradz - Zduńska Wola - Łódź ( która posiadała już połączenie kolejowe od 1865 roku ). W planach tych przewidziana była też budowa odgałęzienia Sieradz – Kalisz. Niestety wszystkie te plany zostały oprotestowane przez rosyjskie władze wojskowe.

W 1870 roku komitet dróg żelaznych w Petersburgu opowiedział się za wariantem budowy linii Łódź – Kalisz. Fakt ten wykorzystali przedsiębiorcy August Repphan i Karol Weigt którzy wspólnie z bankierem Maurycym Mamhrotem w 1871 roku wystąpili o zezwolenie na studia nad tą linią. W 1872 roku zezwolenia na roboty przedwstępne nad linią o podobnym przebiegu wraz z odgałęzieniem do Wieruszowa otrzymał kaliski przemysłowiec Tykociner. Niestety i tym razem budowa nie doszła do skutku, podobnie jak za pierwszym razem na przeszkodzie stanęły władze rosyjskie ze swoją koncepcją "pustki komunikacyjnej" wzdłuż zachodniej granicy Caratu, na obszarach dawnej Rzeczypospolitej.

          W 1876 władze podjęły decyzje o budowie linii z Dąbrowy Górniczej do Dęblina z odgałęzieniami do Ostrowca i Koluszek, co było równoznaczne z odsunięciem planów budowy linii do Kalisza o następne kilka lat. Temat ten ponownie ożył w latach 80 XIX w. Jednak na skutek nieugiętego stanowiska Carskich władz wojskowych, które były nieustępliwe w kwestii ograniczenia inwestycji komunikacyjnych na pograniczu. do realizacji tej potrzebnej inwestycji nie doszło.

Odrodzone nadzieje

Przełom nastąpił w 1897 roku za sprawą nowego gubernatora Warszawskiego księcia Imerytyńskiego, który zadeklarował przychylność dla projektu. Już w lutym 1898 Komitet Ministrów polecił przedstawienie przez ministerstwa skarbu i komunikacji założeń do projektu linii Kalisz - Łódź - Koluszki – Warszawa. W następnym roku zostały wydane zezwolenia na wykonanie studiów technicznych, które otrzymali Tyzenhauzen oraz Zarząd Kolei Warszawsko - Wiedeńskiej. Złożone opracowania dotyczyły dwóch wariantów przebiegu linii. Zgodnie z pierwszym linia miała przebiegać z Łodzi przez Zduńską Wolę, Sieradz, Opatówek do Kalisza, przewidywano także budowę odgałęzienia Sieradz – Wieruszów. W drugim linia miała zostać poprowadzona z Łodzi przez Łęczycę, Uniejów i Opatówek. Warto w tym miejscu wspomnieć, że Tyzenhausen jeszcze przed otrzymaniem zezwolenia przewidywał, że linia powinna posiadać trakcję elektryczną co w tamtym czasie było dość innowacyjnym rozwiązaniem, niestety w końcowym opracowaniu została przewidziana trakcja parowa.

Podczas zatwierdzania projektu ponownie dały znać o sobie władze wojskowe, na wniosek których z projektu wykreślono odgałęzienie Sieradz - Wieruszów a ostatecznie zatwierdzony projekt zakładał przebieg: Warszawa - Sochaczew - Łowicz - Łódź - Łask - Zduńska Wola - Sieradz - Błaszki – Kalisz.

Ukazem z dnia 1.04.1900 zatwierdzono decyzje o udzieleniu koncesji Kolei Warszawsko - Wiedeńskiej, zgodnie z zawartymi w niej zapisami budowa powinna zakończyć się do dnia 1.04.1903 a w roku 1932 linia miała stać się własnością państwa.

Projektantami trasy zostali naczelny inżynier Kazin oraz członek zarządu DŻWW inż. Pryfer a sama budowa 254 kilometrowej linii podzielona została na cztery odcinki:

Warszawa - Sochaczew, którym kierował inż. Kiersnowski

Sochaczew - Zgierz, kierowany przez inż. Henisza

Zgierz - Zduńska Wola pod kierownictwem braci Frumkinów

Zduńska Wola - Kalisz kierowany przez inż. Bobieńskiego

Prace przy budowie wzbudzały duże zainteresowanie ówczesnej prasy, "Gazeta Kaliska" w numerze 4 z dn.4.1.1902 roku pisała:

Roboty są prowadzone ciągle z wielkim pośpiechem tak, iż już zapewne w przyszłym tygodniu parowóz drogi Kaliskiej dotrze do Pabjanic. Wszelkie zaś są dane, iż 1-go lipca na przestrzeni Warszawa - Kalisz będzie otwarty.

Oczywiście przewidywania prasy nie sprawdziły, przyznać jednak należy, że prace postępowały sprawnie. Już 6.02.1902 pierwszy pociąg roboczy dotarł do Zduńskiej Woli i po raz kolejny cytat z GK numer 45 która tak opisała to wydarzenie

"Mieszkańcy, gdy usłyszeli gwiadawkę parowozu tłumnie zbiegli się na stację, przyjmując służbę pociągową owacyjnie."

Jak donosiła GK 21 maja miała odbyć się próba obciążeniowa mostu na Warcie pod Sieradzem, wszystkie prace zostały zakończone na początku września. Inauguracja połączenia nastąpiła 15 listopada 1902, tego dnia równocześnie wyruszyły pociągi z Kalisza i Warszawy, po raz kolejny zacytuje "Gazetę Kaliską" nr 309, która

pisała:

"Pierwszy pociąg, który wyruszył z Kalisza do Warszawy, owcyjnie powitano dopiero na stacji w Łodzi, gdyż na tej stacji zebrały się tłumy mieszkańców tego miasta..Kilka zaś tysięcy osób powitało obydwa krzyżujące się pociągi, warszawski i kaliski na stacji w Zgierzu. Pociąg warszawski od Zgierza do samego Kalisza, napełniony doszczętnie pasażerami, witali owacyjnie mieszkańcy wszystkich miejscowości, przez które przechodził, szczególniej zaś Zduńskiej Woli i Sieradza."

Takie były trudne początki kolei na Ziemi Sieradzkiej, trzeba było 40 lat aby doprowadzić do jej powstania. Przez pierwsze 4 lata linia nie miała większego znaczenia w systemie komunikacyjnym. Sytuacja zmieniła się 28.10.1906, kiedy została otwarta stacje graniczna w Skalmierzycach, co umożliwiło transport towarów do Prus.